Zopas om 10 uur gaf de koning de titel van formateur aan Bart De Wever, amper 31 dagen na de verkiezingen. Het zegt veel over de rotvaart (naar Belgische normen) waarmee de Arizona-trein verder dendert richting regeringsvorming eind deze zomer. Door de ‘ja’ van Vooruit is de kans op succes plots flink toegenomen. Daarbij speelt de mathematische onvermijdelijkheid en het gebrek aan alternatieven een rol. Maar er is meer aan de hand: De Wever heeft de afgelopen jaren zorgvuldig de verschillende puzzelstukken klaargemaakt om vandaag te kunnen doen wat hij doet. Daarbij moest de eigen partij voorbereid worden: N-VA is in 20 jaar radicaal getransformeerd van een Vlaams-nationale zweeppartij tot de partij van verantwoordelijke bestuurders. En de cruciale relatie met Vooruit, waar vertrouwen heerst, werd niet zomaar opgebouwd. Plus, er zit mazzel in het spel: Georges-Louis Bouchez is zodanig gewonnen dat ook hij met fundamenteel andere kaarten speelt, en absoluut een coalitie wil. Tel daar nog gewillige christendemocraten bij, en Arizona wordt een feit. Plus: door zichzelf zo in de schijnwerpers te zetten, kan Vooruit straks moeilijk nog ontsnappen, zonder het label “schuldig” aan zichzelf te zien kleven bij een eventuele mislukking.

In het nieuws: De Wever is formateur.

De details: Op het Paleis weet men niet wat men meemaakt: maar één man aan zet gebracht, en meteen al onderweg richting een regering. De kans is groot dat er eind deze zomer effectief een nieuw kabinet is. De naam van de premier lijkt al bekend.

• Een persconferentie in prime time, netjes in de journaals op VRT en VTM: vintage Conner Rousseau, gisteren na de cruciale plenaire meeting met de vijf Arizona-kopstukken: De Wever, Rousseau, Bouchez, Maxime Prévot en Sammy Mahdi, plus Jan Jambon, die er namens de grootste partij bijzat omdat de preformateur als ‘neutraal’ wordt beschouwd. 

• Vooruit hield zo gisterenavond iedereen even in spanning, terwijl de andere vier heel duidelijk “ja” hadden gezegd op een echte formatie, inclusief een formateur De Wever.

• Finaal kwam toch ook de verwachte goedkeuring: “We gaan de onderhandelingen een eerlijke kans geven," zo stelde Rousseau, die het wel over een “inspanningsverbintenis” had, die hij van zijn partijbestuur gekregen had. Een stevige disclaimer dus, zodat de Vlaamse socialisten nog altijd later de onderhandelingstafel kunnen verlaten. 

• Opvallend ook: Rousseau had het over "een objectieve verschuiving" die binnen Arizona gebeurd was. Die lijkt vooral semantisch: men spreekt niet langer van een “centrumrechts kabinet” maar een “sociaal-economische relanceregering”. 

• Rousseau legde dat uit als een significante bijsturing, want in die ‘relance’ ziet hij kansen om “de koopkracht te versterken, zeker voor de laagste lonen” en ook om "hervormingen in de gezondheidszorg te doen om te kunnen blijven investeren". En over de fiscaliteit had hij toch toegevingen gehoord “dat de inspanningen eerlijk verdeeld moeten worden."

De harde waarheid: Veel echte toegevingen zijn er niet gebeurd voor Rousseau. Dat kon ook niet. Het ging om een punt maken.

Subscribe to W16 Plus to read the rest.